 |
Τα γεγονότα για τους συναδέλφους-ισσες που παρακολουθούν τα τεκταινόμενα στο χώρο μας είναι λίγο-πολύ γνωστά. Η σοβούσα- από συγκρότησής του κατ΄ουσία- κρίση στον τρόπο συγκρότησης του προεδρείου χωρίς προγραμματικό πλαίσιο, ξέσπασε. Ήταν απόλυτα συνδεδεμένη με τον τρόπο που δημιουργήθηκε το Ενωτικό ψηφοδέλτιο χωρίς προγραμματικές συμφωνίες. Όλα αυτά οδήγησαν στην εξέλιξη που είδαμε με τη δήλωση παραίτησης του Α΄ αντιπροέδρου, την απόρριψη από το Δ.Σ. της επιστολής του προέδρου και του γραμματέα προς τη διοίκηση της Τράπεζας, την «ψήφο εμπιστοσύνης», τις αντεγκλήσεις , τις επιστολές, τις αποχές, τις καταψηφίσεις, τη διάσωση εντέλει του προεδρείου. Εκκρεμεί βέβαια το έκτακτο ΔΣ που ορίστηκε για τις 18/1 για ανασύσταση του προεδρείου, αλλά μάλλον δεν πρέπει να περιμένουμε άλλες εκπλήξεις.
Σχόλια και συμπεράσματα διαβάζουμε όλοι καθημερινά στα διάφορα φόρα των συναδέλφων, όπου είναι φανερές οι ομαδοποιήσεις. Πέρα από την πικρία, τη χαιρεκακία, τη δικαίωση, την όποια ερμηνεία του καταστατικού και τις φανερές ή κρυφές στοχεύσεις κάθε ατόμου, «παρέας» ή σχήματος, έχουμε την αίσθηση ότι ο μεγάλος χαμένος είναι και πάλι ο απλός συνάδελφος, δηλαδή η μεγάλη μερίδα των συναδέλφων που βλέπουμε τα σοβαρά προβλήματά μας να χρονίζουν άλυτα.
