Για τα τεκταινόμενα στο Δ.Σ. του ΣΣΕΤΕ

Σχετικά με το ΔΣ της 11/1/23

Τα γεγονότα για τους συναδέλφους-ισσες που παρακολουθούν τα τεκταινόμενα στο χώρο μας είναι λίγο-πολύ γνωστά. Η σοβούσα- από συγκρότησής του κατ΄ουσία- κρίση στον τρόπο συγκρότησης του προεδρείου χωρίς προγραμματικό πλαίσιο, ξέσπασε.  Ήταν απόλυτα συνδεδεμένη με τον τρόπο που δημιουργήθηκε το Ενωτικό ψηφοδέλτιο χωρίς προγραμματικές συμφωνίες. Όλα αυτά οδήγησαν στην εξέλιξη που είδαμε με τη δήλωση παραίτησης του Α΄ αντιπροέδρου, την απόρριψη από το Δ.Σ. της επιστολής του προέδρου και του γραμματέα προς τη διοίκηση της Τράπεζας, την «ψήφο εμπιστοσύνης», τις αντεγκλήσεις , τις επιστολές,  τις αποχές, τις καταψηφίσεις, τη  διάσωση εντέλει του προεδρείου. Εκκρεμεί βέβαια το έκτακτο ΔΣ που ορίστηκε για τις 18/1 για ανασύσταση του προεδρείου, αλλά μάλλον δεν πρέπει να περιμένουμε άλλες εκπλήξεις.

Σχόλια και συμπεράσματα διαβάζουμε όλοι καθημερινά στα διάφορα φόρα των συναδέλφων, όπου είναι φανερές οι ομαδοποιήσεις. Πέρα από την πικρία, τη χαιρεκακία, τη δικαίωση, την όποια ερμηνεία του καταστατικού και τις φανερές ή κρυφές στοχεύσεις κάθε ατόμου, «παρέας» ή σχήματος, έχουμε την αίσθηση ότι ο μεγάλος χαμένος είναι και πάλι ο απλός συνάδελφος, δηλαδή η μεγάλη μερίδα των συναδέλφων που βλέπουμε τα σοβαρά προβλήματά μας να χρονίζουν άλυτα.

Τελικά–παρά τις απανωτές σφαλιάρες- κάποιοι επιδιώκουν απλώς μια ανακύκλωση της υπάρχουσας κατάστασης, παρουσιάζοντάς την περίπου σαν «σωτηρία» από τα χειρότερα. Αλλά, ποιά χειρότερα από το ότι δε βλέπουμε φως σε κανένα, μα κανένα από τα φλέγοντα θέματά μας; Ακόμα κι αν παραβλέψουμε την προσωπική διαδρομή κάποιων, που ως στελέχη στην τράπεζα στάθηκαν απέναντι και ενάντιά μας πάμπολλες φορές στις τότε συνδικαλιστικές διεκδικήσεις, τις μεγάλες απεργίες στο πλευρό της διοίκησης… στο σήμερα, πως ακριβώς θα έδινε μάχες μια ετερόκλητη συμμαχία, όπου συνυπήρχαν και τα έβρισκαν (!) πρώην αντίπαλοι στους μεγάλους αγώνες για τον ΛΕΠΕΤΕ, τον οποίο όλοι μαζί ξέχασαν τώρα;

Για άλλη μια φορά αποδεικνύεται ότι τίποτα καινούργιο δεν μπορεί να φτιαχτεί με παλιά και φθαρμένα υλικά.  Ότι η αφελής εμπιστοσύνη σε «επαγγελματίες» συνδικαλιστές – άπειρους ή πεπειραμένους αδιάφορο-  είναι λάθος. Ότι συνδικαλιστικά σχήματα -εκλογικές συγκολλήσεις-  χωρίς αρχές και συγκεκριμένες δεσμεύσεις είναι καταδικασμένα να αποτύχουν και να απογοητεύσουν. Ότι η λογική της ανάθεσης  είναι επίσης λάθος, όσο  νέος,  καπάτσος, μαχητικός ή  δικτυωμένος κι αν φαντάζει κάποιος.  Ότι η λύση στα προβλήματά μας δεν θα βρεθεί σε γραφεία κομματαρχών, υφυπουργών και στελεχών, αυτών των ίδιων που περιφρονούν τον κόπο μας, ποδοπατούν τα δικαιώματά μας και κυνηγούν κυριολεκτικά τη ζωή μας.

Εν αναμονή του έκτακτου ΔΣ, καθώς άλλοι συνάδελφοι αισθάνονται ίσως ανακούφιση, άλλοι πάλι θυμό και ανημπόρια ή απογοήτευση, θα ξαναθυμίσουμε αυτό που εμείς  στην Αγωνιστική Προοπτική πιστεύουμε και υπηρετούμε: η δύναμή μας είμαστε εμείς και  οι αγώνες μας με μια συνεπή ταξική ματιά, με συμφωνία σε αρχές, με δέσμευση σ΄αυτές τις αρχές, χωρίς μεσσίες και σωτήρες, κόντρα στην ανάθεση και στη συνδιαλλαγή,  ΚΟΝΤΡΑ ΣΕ ΤΡΑΠΕΖΕΣ και ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ και τον κυβερνητικό-εργοδοτικό συνδικαλισμό. 

Για όσους νοιώθουν εξαπατημένοι  με τις πρόσφατες εξελίξεις ταιριάζει η λαϊκή ρήση: δε γλυτώνεις από τα τσακάλια με προσευχές και παρακάλια.